Σε λιγότερο από τρεις μήνες τελειώνει η σχέση κράτους – ασφαλιστικού
συστήματος, όπως τη γνώρισαν γενεές επί γενεών σ΄αυτή τη χώρα. Σύμφωνα
με το επικαιροποιημένο Μνημόνιο, από την 1η Γενάρη του 2015, όλα τα
ασφαλιστικά ταμεία θα παρέχουν συντάξεις ανάλογα με τις ασφαλιστικές
εισφορές που εισπράτουν.
Αυτό σημαίνει πως: Η συνεισφορά του κράτους μειώνεται δραστικά και
σταθεροποιείται οριστικά σε ένα συγκεκριμένο και ιστορικά χαμηλό επίπεδο.
Το “κενό” που αφήνει η μειωμένη κρατική χρηματοδότηση υποτίθεται πως
θα πρέπει να καλυφθεί με την αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών, έτσι ώστε
να μην υπάρχουν νέες περικοπές στις συντάξεις.
Ωστόσο, πως μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο, όταν η ανεργία δεν υπάρχει
περίπτωση να πέσει κάτω από το 20% τα επόμενα πέντε χρόνια (από 27,5%
που βρίσκεται σήμερα), όταν τα ληξιπρόθεσμα χρέη των εργοδοτών στα ταμεία
αγγίζουν τα 15 δις ευρώ (65% των ετήσιων δαπανών για συντάξεις), όταν οι
απώλειες από την αδήλωτη εργασία υπολογίζονται σε τουλάχιστον 5 δις ευρώ
ανά έτος κι όταν αυξάνεται ραγδαία ο αριθμός των συνταξιούχων;
Συνεπώς δεν βρισκόμαστε μπροστά σε άλλο ένα κύκλο περικοπών στις
συντάξεις, σαν και εκείνο που γνωρίσαμε την περίοδο 2010-2014, ο οποίος
κορυφώθηκε με την κατάργηση της 13ης και 14ης σύνταξης την 1/1/2013.
Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα κύκλο διαρκών περικοπών των
συντάξεων, ο οποίος νωρίτερα ή αργότερα θα φέρει τη μέση σύνταξη
στα 360 ευρώ περίπου, ανεξάρτητα από το σημείο εκκίνησης της κάθε
μιας.
Αυτή η σύνταξη θα λέγεται “ελάχιστη εγγυημένη από το κράτος” και δεν
θα δίνεται από το κράτος, αλλά θα είναι αντικείμενο κρατικής εγγύησης.
Δηλαδή το κράτος θα συμπληρώνει όσα χρήματα λείπουν από τα ταμεία για να
δίνουν αυτή τη σύνταξη. Το κάτι παραπάνω στη βασική σύνταξη θα εξαρτάται
από τον ασφαλιστικό, δηλαδή εργασιακό βίο του κάθε εργαζόμενου...
Η τρόικα “καίγεται” να οργανώσει τη νέα επίθεση στο ασφαλιστικό-
συνταξιοδοτικό σύστημα της χώρας, καθώς έχει στα χέρια της στοιχεία από το
Υπουργείο Εργασίας, σύμφωνα με τα οποία το κράτος έχει δώσει στη
δεκαπενταετία 2001-2014 σχεδόν 200δις ευρώ στα ασφαλιστικά ταμεία της
χώρας.
Αυτό σημαίνει, κατά τους ίδιους, πως τα 2/3 του δημόσιου χρέους της
Ελλάδας οφείλονται στην κρατική επιχορήγηση των ταμείων. Λένε δηλαδή ότι
το κράτος, μην μπορώντας να πληρώσει τις συντάξεις, δημιούργησε ελλείματα
στον προϋπολογισμό του, τα οποία καλύπτονταν ολοένα και περισσότερο με
εξωτερικό δανεισμό, εκτινάσσοντας τελικά το δημόσιο χρέος.
Πράγματι ένα μεγάλο μέρος του δανεισμού κατευθυνόταν στην
αποπληρωμή συντάξεων.Ωστόσο, για τα ελλείματα δεν φταίνε βασικά οι υψηλές δαπάνες
για τις συντάξεις, αλλά τα χαμηλά φορολογικά έσοδα που διαχρονικά
προέκυψαν από την ιδιότυπη φορολογική ασυλία της μεταπρατικής
ελληνικής μεγαλοαστικής και μεσοαστικής τάξης, τις μίζες και τις
απίστευτες υπερτιμολογίσεις των δημοσίων έργων...Και βέβαια η
διαχρονική λεηλασία των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων για
την εκάστοτε “ανάπτυξη”, με αποκορύφωμα το τελευταίο “κούρεμα”
του Βενιζέλου (P.S.I.)
Από το 2010 όμως που ξεκίνησε η εφαρμογή της μνημονιακής
πολιτικής, οι συντάξεις τσακίστηκαν.
Αντίθετα τα φορολογικά έσοδα έπεσαν ακόμα περισσότερο-παρά την
άγρια φορομπηξία-λόγω της ύφεσης, την οποία προκάλεσαν ακριβώς αυτές οι
περικοπές δαπανών, αλλά και η πολιτική αβεβαιότητα που έφερε η χρεοκοπία
του ελληνικού καπιταλισμού και οι αλλεπάληλες αποτυχημένες απόπειρες
“διάσωσης” του. Εξάλλου, ενώ ο λαός στέναζε από τις περικοπές (2009-11), οι
μεγαλοαστοί έβγαζαν ανενόχλητοι δεκάδες δις ευρώ καταθέσεις από την Ελλάδα
στο εξωτερικό, υπό το φόβο της επιστροφής στην δραχμή και οι τράπεζες κάθε
άλλο παρά στρίμωχναν τους μεγαλο-οφειλέτες τους...
Άρα, καμιά λύση δεν μπορεί να δοθεί στο ασφαλιστικό-
συνταξιοδοτικό πρόβλημα της χώρας με τη διασφάλιση της δημόσιας
υγείας και της αξιοπρέπειας των μάχιμων και απόμαχων της δουλειάς,
αν δεν υπάρξει άμεσα διαγραφή ολόκληρου του κρατικού χρέους, μέσω
του οποίου αντλείται χωρίς τέλος κάθε ρανίδα αίματος αυτής της
κοινωνίας.
Χαιρετίσματα
ΜΠΑΜΠΑΔΗΜΑΣ ΓΙΑΝΝΗΣ
