Τα ποσοστά που συγκέντρωσαν οι κομπιναδόροι της ελληνικής επαρχίας εξηγούνται αν σκεφτεί κανένας πως:
-Υπάρχει ακόμα ρευστό από ΕΣΠΑ που διασπαθίζεται μεταξύ ημετέρων από αυτούς που κατέχουν ήδη τα πόστα, δημιουργώντας έτσι υποχρεώσεις σε ένα ολόκληρο δίκτυο «πελατών».
-Υπάρχει ακόμα ρευστό από ΕΣΠΑ που διασπαθίζεται μεταξύ ημετέρων από αυτούς που κατέχουν ήδη τα πόστα, δημιουργώντας έτσι υποχρεώσεις σε ένα ολόκληρο δίκτυο «πελατών».
-Υπάρχει πολύ πιο έντονα η αίσθηση της υποχρέωσης προς οικείους (συγγενείς, συναδέλφους, φίλους...συντέκνους κ.α.) που διαμορφώνει σε μεγάλο βαθμό τις επιλογές τουλάχιστον στις αυτοδιοικητικές εκλογές.
-Σε συνάρτηση με τα παραπάνω, η ψήφος στην επαρχία είναι πιο διάφανη, για να το θέσω ωμά. Έχω την εντύπωση πως υπάρχει, ειδικά στα χωριά, μια διάχυτη αίσθηση φόβου πως αν δεν ψηφίσεις ανταποδοτικά τον τάδε λαμόγιο δήμαρχο ή το δείνα αετονύχη αφεντικό, θα μαθευτεί και τότε ουαί και αλίμονο. Γιατί ο έλεγχος και η εποπτεία στις πιο κλειστές κοινότητες παίρνουν πιο ασφυκτικό χαρακτήρα.
-Και τέλος, σε σχέση με την εκλογή της ντόπιας μαφίας και των εγχώριων μπερλουσκόνι, ο κόσμος ψηφίζει με βάση τις βιοτικές του ανάγκες και αποχαυνωμένος από την τιβί. Ποιος θα του δώσει ψωμάκι, ποιος θα του τάξει ασφάλεια, ποιος θα τον αφήσει μακάριο μέσα στη βαθιά του άγνοια.
Γι’ αυτό κάθε μετακίνηση ενάντια στην ιδιώτευση, ενάντια στο ατομικό συμφέρον, ενάντια στις παθολογίες του πολιτικού συστήματος όπως τις πελατειακές σχέσεις και τη διαφθορά αλλά και τελικά ενάντια στον φασιστικό ολοκληρωτισμό, αξίζουν μια στιγμή χαράς.
Αλλά καμία ανάθεση, κανένας εφησυχασμός.
Η μάχη δεν δίνεται μόνο στις κάλπες.
Η μάχη δίνεται κυρίως έξω από αυτές.
Κείμενο της: NIEMANDSROSE
